Mexico City aangekomen en ondertussen 'thuis'

Ik wil deze blog toch normaal afsluiten en voor wie het dus nog niet wist: zoals gepland ben ik op 16 mei geland in Brussel. Alles is vlot verlopen en de laatste week Mexico was nog de moeite...
Het was van Costa Rica geleden dat ik nog de Pacific Ocean had gezien en het was dan ook leuk te slapen op een camping (de enige) net naast de zee en de vissers in Puerto Escondido. De rit hier naar toe, maar ook de volgende 'reisdagen' waren echte dagreizen van 6 tot 9 uur. De landschappen waren echter steeds adembenemend, dus het viel al bij al goed mee. Niet ver van Puerto Escondido bevindt zich het mooie Parque National Laguna de Chacahua. Een busrit, een boottochtje (boottaxi van de lokalen) en een camionrit verder zit je jammer genoeg niet op een eenzaam strand maar in een dorpje vol surfers... Dan maar een wandeling in de heuvels en jammer genoeg verdwijnt ook hier jaarlijks beetje bij beetje een stuk van het bos aan de rand van één van de oudste nationale parken van Mexico. Op naar Oaxaca, de volgende stad richting Mexico City. Er was net een jongerencultuurfestival. Ik verkoos er het rockoptreden van El Tri (blijkbaar wel populair bij de jeugd) op een festivalheuvel en niet de traditionele dansen in de stad zelf. Net voor het optreden enorme plensbui en af en toe tijdens het optreden een blikseminslag. Volgende dag al doorgereisd naar Puebla, een stad van 2 miljoen inwoners op 150 km van Mexico City. Vlug de kathedraal bezoeken en dan richting Cholula, het dorp aan de voet van de vulkanen Popocatepetl en Iztaccihuatl. Inkopen doen en de volgende ochtend op weg voor de laatste vulkaanklim. De Popo mag je al jaren niet beklimmen gezien de hoge activiteit, dus wordt het richting Izta. Ik zou wel zien hoe hoog ik zou geraken, want daar zijn gletsjers... De eerste dag was echt afzien, want geen lift tot het hoogste punt bereikbaar met de auto (dat was al 10 km stappen) en daarna nog doorgewandeld tot net voor een berghut op 4700 m hoogte. De volgende ochtend passeerde ik de schuilhut na half uurtje klimmen richting top, het was een frisse nacht geweest en mijn bivaktentje zag volledig wit. Maar ik was opnieuw vol energie en gezien het eind van de zomer waren er geen ijsvelden op de route naar de top dus ik heb ze kunnen bereiken zonder veel moeite: 5220 m hoog. Iets moeilijker ademen dan in de Alpen, maar als je niet stopt dan geraak je er wel. Zalig want ik was alleen die dag daar hoog boven. Hoe groot zou het contrast zijn de volgende dagen in Mexico City met zijn 20 miljoen inwoners! Toen ik na een tweede nacht opnieuw aan de parking kwam, vertelde de parkwachter dat ik niet naar boven mocht. Neen, ik kwam van boven. Ik had inderdaad ook gemerkt dat de Popo nogal hevig aan het 'roken' was en ook in de nacht hoorde ik wel geroffel. Het was oranje alarm, dus niemand mocht nog rond de vulkaan binnen een straal van 20 km... Het dorpje waar ik eergisteren was gepasseerd was bedolven onder een dikke laag as, las ik die dag in de krant. Ik had een lift naar beneden gekregen en na een laatste busrit, ben ik goed aangekomen in Mexico City. Een redelijk druk laatste hostal, een eerste dag Mexico City in de regen viel wat tegen, maar de laatste dag was wel leuk met een zonnige dag en bezoek aan het grote stadspark met zoo (panda's!). Die avond een bbq met mijn grootste stuk vlees van de reis en voor het eerst een wekkertje om toch zeker het vliegtuig niet te missen die vertrok in de vroege uurtjes...

Ik heb dus opnieuw mijn ding kunnen doen: het was opnieuw fantastisch met veel natuurpracht en leuke ontmoetingen. De terugkeer was uiteraard wel speciaal met Annelies en Thijs die uiteraard even supergelukkig waren dat ik opnieuw thuis ben aangekomen.