Naar Dead Valley NP en gelukkig gearriveerd in Las Vegas

Van op een echt bed het volgende reisverslag...

De laatste dag in LA was een bezoek aan ´down-town´, grote stad dus toch hoge gebouwen, eigenlijk een mix van alles doorheen. Oa een tof moderne kunst museum bezocht en dan naar het strand, een uur met de metro als er geen mankementen zijn, lap... Uiteindelijk gearriveerd in Long Beach en... je mocht niet in het water wegens ´vervuild´, tja je moet je er dan maar bij neerleggen. De volgende dag dus dag 1 richting Dead Valley (jaja). Het was Earth Day dus metro en treinen gratis. Ik dus op metro en na 5 km al opnieuw panne en dus maar naar station met de fiets (had ik toch bij). Dan met trein tot San Berdinno, zo´n 60 km verder en dan een col. Was stevig en eens boven bleek een camping niet (meer) te bestaan. Zou dus al direct wild kamperen worden, maar zag toch beweging bij een huisje en vroeg of ik mocht slapen in hun tuin. Jawel  zelfs in hun camper en we aten samen pizza en ik kreeg een uiterst zeldzaam bier aangeboden. De man was een boomsnoeier en ecologist, dus hoeveel Edwin-geluk kun je hebben. Het bier was echt het beste wat ik ooit dronk (beter dan Westvleteren eigenlijk). Dank dus aan Louis en Kendall voor de gastvrijheid en de actieve kindjes River en Sage. Volgende dag zou ik het ook nog rustig aan doen. Eten langs een kunstmatig meer en dan stilaan richting woestijn. Opnieuw eindbestemming een camping die niet meer bestond, was omgevormd voor vaste residenten. Ik wou net vertrekken toen ik Paul opmerkte die het daar wat organiseerde en jawel ik mocht blijven (na overleg met de eigenares die ik nooit heb gezien en de sta-caravan niet uit is geweest). Thanks Paul! Dus opnieuw geluk. Volgende dag richting Baker via Route 66 en een autostrade. De wind zat mee en heb 166 km gereden, dus een dagrecord. In Baker dankzij Shell water en geslapen op enkele kilometers daar vandaan in de Mojave Dessert Nature Preserve. Ik dacht in 4 dagen in Dead Valley te geraken maar dat was te optimistisch... Vanuit Baker richting noorden met een stevige wind en dus zandstormpje (geen reuzezandstorm, maar ik heb wel zand gegeten) en ´t ging naar boven. Aan gemiddeld 10 km per uur geraak je dus na 8 uur 80 km verder en daar was een optie Tecopa met Hot Springs... Dus ja daar naar toe met mijn laatste halve liter water.  Bleek dat ze daar geen stromend water hebben, dus moest nog naar het water-filling station, 3 miles ja dus 5 km enkele rit om 3 gallon ofte 12 liter en dus kilo te halen. Dan pas het warme water in. Nog ´etensrestjes´ gekregen van een andere ´badgast´ voor mij dus volle maaltijd. De campingman raadde af om naar Dead Valley te gaan, want was 100 km en terugkeren was steil en zwaar + al 38 graden voorspeld. Na deugddoende warme water toch beslist om te gaan en om 4 uur opgestaan om zoveel mogelijk km te rijden in minder hete momenten. Opnieuw 50 km tegen wind en dan eindelijk de ´junction´ naar links gestaag ´naar boven en dan de vallei in. Was wel prachtig. Aan Zabrinski uitkijkpunt beslist om toch proberen een lift uit de vallei te krijgen en gericht gezocht en jawel een koppel Duitsers wouden me wel opnieuw naar boven meenemen. Het alternatief was om 2 uur s nachts opstaan en 4 uur in ´t donker naar boven rijden.  Nu had ik wat tijd om warm eten klaar te maken en een leuke plek te zoeken om te slapen. De volgende morgen in terugrijden een alternatieve weg gezien en genomen. Ik passeerde een natuurreservaat maar de bezienswaardigheden waren te ver en onverhard. Dus besliste ik om verder te rijden toen net twee auto´s aankwamen. Gevraagd of ze me wouden meenemen en jawel. Mijn gerief in koffer van een vd auto´s en fiets vastgebonden en zo dus toch deze unieke plaats Ash meadows kunnen bezoeken. Dan verder en het werd al wat laat. Op twee RVcampersites wilden ze me geen slaapplek aanbieden in Pahrump. Al wat stress toen ik botste op Jerry een Vietnamveteraan die nog Europa doorkruiste in zijn jonge jaren. Ik mocht in zijn mooie tuin slapen (ingericht samen met zijn vrouw Linda die spijtig genoeg 2 jaar eerder overleed aan kanker). Opnieuw emotioneel, het huis was prachtig, mocht er bad nemen en de volgende ochtend nog gepraat over de Amerikaanse politiek. Was dus al wat laat en eigenlijk had ik me nog geen rustdag gegund. Na 53 km (t was ook naar boven) afgeslagen naar een mooie Free camping zone. De volgende morgen bleek waarom het zo moeizaam ging: pas van 5500 voet (voor km delen door 3). Eigenlijk had ik tot aan Red Rock natuurreservaat een camping willen geraakt zijn, maar soit. Dus de volgende ochtend gezwind over die pas richting camping en wat ik niet doorhad, het was zaterdag dus camping volzet . Dus geen wandeling maar met de bagage de scenic drive (als enige fietser) en uiteindelijk beslist om toch tegen alle regels in binnen het reservaat te bivouaceren. En zoals wel verwacht ben ik niet ´gezien´ maar toch opnieuw om 4 uur ´s ochtends mijn boeltje ingepakt en verder richting Las Vegas. Daar heb ik drie nachten geboekt en check- in pas om 16h. In een luxebuurt in een parkje ontbijt, mijn fiets gekuist en  richting hotel. Lap smartphone valt uit, ook batterijlader op  dus op inzicht nog de 16 km richting hotel. Gelukt en de 70 euro voor drie nachten bleek dan toch met 45 dollar per dag extra (je moest het ver gaan zoeken op de website om dit te lezen), maar had het wel gedacht. Dus geen gezever, ik naar de liquorstore voor wijn en bier (die ik wel had verdiend). Maar hier in Vegas moet je ID bijhebben om drank te kopen, dus terug naar hotel (want had enkel kopie mee van ID). En nu lig ik hier te tikken... Foto´s worden direct opgeladen  aub. En wat hebben we geleerd vandaag: ik ga volgende weken goed moeten inplannen: water, eten, campingreservaties, afstanden. Dus ipv te fuiven in Vegas, wordt het werken... maar ik zou met mijn trailrunners toch niet binnenmogen. Uw fietser in US, ziet dus wel af en toch gelukkig zijn (tja, tenzij de wijn al begint te werken...)