Seattle, eilanden Whitbey en San Juan en dan toch North Cascade NP

Opnieuw 2 weken gepasseerd, dus wat lijvendiger. In het vorig verhaal schreef ik nog dat ik nog geen zeedieren zag en dat veranderde al de volgende dag. Ik moest pas drie dagen later in Seattle zijn (had gereseveerd), dus kon nog op ´t gemak genieten van het Olympic schiereiland. In Port Angeles zag ik de eerste zeehonden en verderop richting kampeerplek in Sequim state park nog rivierotters ( die zitten ook in zeewater nabij riviermondingen). Volgende dag stapje verder tot Kitsap Memorial state park en daar mijn eerste oesters gegeten recht uit zee. Volgende dag dan met de overzet het centrum van Seattle binnen. Na meer dan 20 dagen opnieuw een bed, een keuken. De eerste nacht had ik de dormroom van 4 zelfs voor mij alleen. Dan drie dagen rustig stadsbezoekjes. Zelf grote scampi´s bereid, een grote steak, zodat ik weer energie had voor de volgende stap richting Whidbey en San Juan eilanden. Er reden geen treinen in de ochtend richting noorden naar de stad waar ik de overzet moest nemen, dus Seattle uitgereden met de fiets (viel goed mee, er waren redelijk wat fietspaden). Dan naar Whidbey: eiland nummer één. Gereden tot Fort Ebey state park en jawel daar staat een fort... Die nacht hebben kleine miertjes aan mijn rug gebeten en de bulten de volgende nacht met jeuk waren niet in verhouding tot de grootte van die mieren... Het eiland vond ik wel mooi met bossen en de baaitjes. Onderweg nog oestertjes klaargemaakt op het strand en gestopt bij Deception Pass state park. Het toffe aan die state parks is dat ze allemaal hiker-biker sites hebben, dus zalig om hierover niet in te moeten zitten. Dan naar het volgende eiland met de overzet en er die dag nog zonder bagage een 70 tal kilometer rondgefietst (letterlijk). Porpoise (bruinvis) gezien, een soort dolfijnachtige kleine walvis! De volgende dag rustig naar de veerboot terug naar het vasteland. In Bay View jawel state park gestopt om de volgende ochtend goed uitgeslapen te vertrekken richting North Cascade NP. Dus toch naar dat park via highway 20 maar dus vanaf de westkant. Na 120 km gearriveerd en volgende ochtend (na zeer slechte nacht wegens hard regenen en kapot matje) geïnformeerd over wandelmogelijkheden. Er was één hoge bergwandeling mogelijk naar een meer. Ik moest wel naar het startpunt en dat was 8 km steil omhoog (dus ik met de fiets ipv 4x4) op een niet geasfalteerde weg. Die dag dus beslist om het rustig aan te doen. Echter zag ik al auto´s rijden richting oosten. In de late namiddag ook eens met de fiets verderop gereden en effectief was de highway 20 na ongeveer één maand opnieuw geopend. Het was te bewolkt dus kon je de spectaculaire bergen niet echt zien. Gelukkig al beter weer de volgende dag tijdens mijn grote wandeling. Vier uur naar boven en ook nog een top van een berg beklommen. Niet superhoog 1800 m, maar hoogteverschil was wel groot (komende van 200 m hoogte). Was toch opnieuw de moeite. Alleen jammer dat ik geen dieren zag op de tocht, enkel volledig beneden de hertjes. Volgende dag was een stralende dag. Toen had ik nog beter de bergen kunnen zien, maar al blij dat het weer de dag ervoor al veel was verbeterd. Een korte rit tot aan een leuk staatspark Razar en de volgende dag verder tot hier in het Larrabee State park  terug langs de kust. Mijn dijbenen waren echt stijf van de wandeling dus kon het rustdagje van vandaag goed gebruiken. Het is hier wel opnieuw al 4 uur aan het gieten, dus hopelijk is mijn bivitentje niet te vochtig van binnen. In zo´n ding kruipen bij stevige regen zorgt onvermijdelijk voor water in de tent... We zien wel, want nu onder een shelter. Morgen de grens over naar Canada! De laatste maand in de VS was iets eenvoudiger reizen, want meer bewoning en dus voorzieningen. Wel viel het me op dat de bermen meer afval bevatten inclusief stukgeslagen bierflesjes (nooit leuk als fietser om glas te zien op de weg). Dus de ontwikkeling heeft ook zijn keerzijde. Spijtig genoeg kunnen een aantal mensen nog steeds niet om met de vooruitgang. Ook wat meer mensen die hard roepen als ze met de auto langsrazen om je als fietser te doen verschieten (en dat doe je dus ook effectief). Het is uiteraard een kleine minderheid, maar sommigen zien in ons fietsers een gevaar. Ze denken dat op termijn door die ´progressieven ´ geen vlees meer zullen mogen eten of... dat de auto door een of ander regels meer aan banden zal gelegd worden. Ja de USA, het is dus effectief een land van grootse dingen, supervriendelijk mensen en iets meer dan hier en daar ´andersdenkenden ´.  Benieuwd naar Canada, vanaf morgen dus.