Naar en al voorbij Glacier NP

Na de rustdag in Bozeman, zijn we ondertussen goed opgeschoven. De eerste dag was een afwisselende dag tot een free camping met veel muggen (reden gratis?). Daarna verder tot Wolf Creek een ander klein dorpje waar ik sliep op het lokale voetbalveld. Vervolgens verder door prairie tot het gehucht Choteau (Franse invloed). Opnieuw vol moed richting Browning. Ik zag na 50 km langs een helling een wolf, zeer kleine kans om die te zien, maar bijzondere 'enkele seconden´. Maar dan... Net voor een ander klein dorpje aan het twijfelen of ik er zou eten als een bij mijn mond invliegt. Pijnlijke steek binnenin mijn lip en dus snel naar de saloon voor ijs. Ik kon de angel er uithalen en het zwellen werd wel gestopt door het ijs (maar mijn lip was toch plaatselijk twee keer zo dik). Het ijsje als desert was dus ook een must en ´t was superlekker. Dan verder en wind begon toch strakker te waaien. Er was ook al dagen een hittegolf en de man met de hamer kwam langs. Voor de eerste keer op de reis geraakte ik niet meer vooruit: strakke wind die elk drinkmoment na minuut teniet deed, warmte en de bijensteek. Ik zag beweging bij een woning en vroeg of ik in de tuin kon slapen, maar de eigenaars zagen dit niet zitten door aanwezigheid van puma, wolf en grizzly in de buurt. Ze voerden me tot Browning in hun 4x4 en op 10 minuten stond ik aan de plaatselijke camping met warme douche (aan tempo toen ik stopte, nl 8 km per uur was ik nog 3 uur onderweg geweest). Daar ontmoette ik Gene die ook richting Glacier NP fietste. We besloten om samen te rijden naar St Mary, één van de ingangen van het park. Dit was de eerste keer dus met twee fietsen. We deelden een kampeerplek net buiten het park. Hij moest de volgende dag echter het park al uit. De volgende dag scheiden onze wegen dus al na een goed uur, want ik wou niet te snel en genieten van de ´Road to the Sun´. Was adembenemend en ik kon slapen op de Sprague camping. Dat was weer problematisch, want eigenlijk moet je online reserveren, maar kan natuurlijk nooit zonder internetverbinding, die er ook niet is. De camphosts zijn wel supervriendelijk tegenover fietsers en laten ons dus slapen. Probleem is echter dat die plaatsen op het internet open blijven staan en er dan ´valse´ hiker-bikers reserveren die hun auto net buiten de camping zetten (sommige hebben zelfs het lef om gewoon op de camping hun gerief te ontladen...). Niet leuk voor niemand, maar men tracht dit te verhelpen het volgende seizoen... Op mijn rustdag twee wandelingen gedaan, korte thv Logan pas (na opnieuw naar boven te zijn gegaan met de gratis shuttle) en daar al berggeiten gezien hoog in de bergen en eentje dichtbij. Dan de ridge walk, toch bijna 20 km en dus eigenlijk iets te ver voor op een rustdag. Maar ik zag er ook eindelijk mannelijke bighorn sheep. Mijn knie deed redelijk pijn die avond en ik had een grote wandeling gepland de volgende dag naar de gletsjer Sperry. Gelukkig de volgende dag pijn grotendeels weg en het was een zeer mooie wandeling en ik zag nog vele berggeiten van dichtbij (dus mooie foto´s maar eigenlijk niet zo goed voor de dieren zelf die meer mensenschuw zouden moeten zijn). Volgende dag naar een andere camping meer westelijk. Ook daar om 23h in de nacht nog prijs met auto- hiker-bikers (korte woordenwisseling, maar niets aan te doen). Glacier was dus wel een hoogtepunt en zo´n beetje laatste park wat ik had gepland. Ik had geen idee of ik dit ooit zou halen. Ondertussen ben ik dus al op weg naar volgende North Cascades NP. Een ruststop in Bike Retreat Hostel in Whitefish, niet al te ver van de uitgang van Glacier NP. De weg er naar was echter levensgevaarlijk. Op een traject van nog geen twee kilometer telde ik 13 kruisjes van verkeersslachtoffers ,(in totaal meer dan 25 die dag). Een tweebaansvak waar je 70 miles, dus 115 km per uur mag rijden en er is geen pechstrook, dat is dus onverantwoord. Ik moest de volgende dag dus een stukje terug en zag er echt tegenop. Maar we leven nog... Die dag na het aangename verblijf (douche, was gedaan), opnieuw vooruit richting westen Het was een toffe dag met zelfs fietspadstuk, maar toch enkele zones ' op het randje (letterlijk ook)'. Ik kon er slapen op een camping die geen camping meer was (supervriendelijk opnieuw), maar verhuurde op maandbasis. Ik was er buur van Eric een legerman met bijzondere verhalen... Volgende dag, weet niet waarom, maar zou ik nog eens een 100 miles doen. Is me gelukt (158 km dus eigenlijk net niet), maar kwam dus wel serieus moe toe op de camping. Had nood aan een biertje en zie, ik kreeg bier en een Margarita aangeboden (mijn eerste sterke drank in 4 maanden...). Gisteren wou ik dan een korte rit maken, maar de camping die ik had voorzien bestond niet meer, dus toch nog doorgereden tot hier (opnieuw 109km), nabij Sandpoint. De camping was vol, maar ik checkte toch op internet en er was toch een plaats vrij en dan nog voor twee opeenvolgende dagen. Blijkbaar had men net afgezegd en was die plaats dus even vrijgekomen... dus ook eens echt Edwin-campinggeluk, want het is dan ook een uniek plekje net naast het water. Vandaag lang geslapen, fiets gekuist en zon en meer (waar ik heb in gezwommen), kortom echte vakantie. En hierbij dan ook het einde van dit verhaal. Morgen verder richting westen via Spokane...