kustnatuur en machtige berglandschappen

Na Invercargill ben ik vlot in de Catlins geraakt: een mooie kusstreek met nog redelijk wat bebost gebied maar toch vooral schapenweiden. Op de eerste plek die ik bezocht al een vreemd dier gezien op het strand, een zeeolifant... Dan in Curea Bay pootje gebaad met spelende dolfijnenen in het water (te koud voor mij om te zwemmen, mijn voeten stonden nu al bloedrood van de koude door het waden). En pinguins gezien, de zeldzame `yellow eyed pinguin`. Daarna naar een mooie waterval en nog eens naar de zee, naar Nugget Point waar het vol zat van de zeeleeuwen en zeehonden. Verder noordwaarts naar de stad Dunedin, gelegen aansluitend bij een schiereiland. Daar gewandeld en opnieuw pinguin en zeehonden gezien en ook albatrossen zien vliegen met hun 3 m vleugellengte (de enige plaats waar ze nesten niet op een eiland ver weg in de zee). Van daaruit nog een keer naar de bergen en wat voor bergen: Mount Cook National Park, hoogste berg van Nieuw-Zeeland. De rit er naar toe (al 60 km zonder enige bewoning en een enorm meer omringd door bergen) was buitengewoon. De volgende dag 14 uur gewandeld, want ik wou zo hoog mogelijk. Drie uur tot aan het eind van de gewone track tot aan de Muelerberghut en dan nog 5 uur verder, twee pieken (laatste net niet wegens een gletsjer in de weg, net ongeveer aan de top) en dus gestopt tot aan de grens van de gletsjer. Dan nog de terugweg, 6 uur van 2200 m hoogte terug naar de camping op `slechts` 700 m hoogte. De volgende dag nog snel een wandelingetje tot aan een van de grotere gletsjers, die spijtig genoeg in razendtempo afbreken en met veel geroffel dit duidelijk maken. De foto`s (vroeger en nu) en cijfers zijn beangstigend. De opwarming van onze planeet en dus het afsmelten van die gletsjers gaat steeds sneller (ja ik weet dat het een koude winter was daar in het Belgenland...). Gisteren nog opnieuw een grote sprong noordwaarts, want ben met een lift direct van mount Cook tot in Christchurch geraakt (iets meer dan 200 km). Was wat zoeken hoe die stad die in 2011 door een zware aardbeving was getroffen in elkaar zat, maar vandaag op mijn rustdag toch een leuke wandeling in de heuvels gedaan. Maar voor mij blijft toch gelden, hoe hoger hoe beter ik me voel in mijn vel. Maar het echte ijsklimmen laat ik toch over aan de anderen (machtige beelden in het infocentrum Mount Cook, maar ook een lijstje met gesneuvelden...). Morgen nog langs de kust verder naar het noorden.